Live Chat Software by Ariaphone |
اخبار
|
آذر ۱۷ |
ماموریت مشترک؛ ژاپن، امارات، ناسا و اسپیس‌اکس به ماه می‌روند
ارسال شده توسط روشن ۱۷ آذر ۱۴۰۱ ۱۲:۴۹ قبل از ظهر
|
|
در حالی که ماموریت «آرتمیس ۱» ناسا برای سفر به ماه همچنان ادامه دارد، قرار است در پروژه‌ای مشترک با شرکت ژاپن و امارات متحده عربی و همراهی اسپیس‌اکس، یک کاوشگر به منظور فرود روی سطح ماه، پرتاب شود.
فرودگر ژاپنی هاکوتو آر-ام۱ (Hakuto-R M1) یک ماه‌نورد از امارات متحده عربی به نام «رشید» را در مارس ۲۰۲۳ به سطح ماه خواهد برد. رشید برای عکسبرداری از سطح ماه و بررسی محیط الکتریکی آن طراحی شده اما پرتاب آن تاکنون به دلیل مشکلات مداوم موشک فالکون ۹ اسپیس‌اکس به تعویق افتاده است.
به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، هم‌زمان با پرتاب این ماه‌نورد با فالکون ۹، نانوماهواره کیوب ست (CubeSat) ناسا یا «چراغ قوه قمری» نیز پرتاب خواهد شد. این دستگاه به منظور تاباندن نور به داخل برخی دهانه‌های تیره ماه برای جست‌وجوی آب، از لیزراستفاده می‌کند.
هاکوتو آر-ام۱ تعدادی محموله دیگر را نیز حمل می‌کند و پرتاب آن را شرکت خصوصی آی‌اسپیس (iSpace) مدیریت می‌کند. تلاش برای اجرای این ماموریت بسیار چالش‌برانگیز خواهد بود؛ زیرا تلاش‌های قبلی اسرائیل و هند برای فرود روی ماه ناکام بوده است. با این حال چین که رقیب ماموریت آرتمیس به رهبری آمریکا محسوب می‌شود، تعدادی فرودگر و ماه‌نورد را با موفقیت در سطح ماه فرود آورده است.
اگر ماموریت هاکوتو آر-ام۱ با موفقیت انجام شود، دستاوردهای بسیاری به همراه خواهد داشت که به نفع ماموریت‌های آتی در بازگشت به ماه خواهد بود. در همین حال، اجرای این ماموریت در اکتشاف‌های فضایی دو معنای مهم دیگر نیز دارد. نخست اینکه هاکوتو آر-ام۱، یک سرمایه‌گذاری خصوصی است که محموله‌های مدنظر را با پرداخت هزینه به ماه می‌برد. در شرایطی که اکتشاف‌های فضایی و به‌ویژه سفر به ماه به طور سنتی، از طریق آژانس‌های فضایی ملی انجام می‌شوند، آژانس‌های فضایی درگیر این ماموریت این بار به عنوان مشتری حضور دارند.
اهمیت دوم این ماموریت این است که بر خلاف برنامه آپولو ناسا و تلاش مشابه شوروی برای سفر به ماه، هاکوتو آر-ام۱ تلاش مشترک تعدادی از کشورها، موسسات و شرکت‌های تجاری محسوب می‌شود. پیش از این، سفر به ماه به معنای رقابت بین‌المللی بود اما این ماموریت چنین معادله‌ای را تغییر خواهد داد و در حالی که چین درگیر مسابقه فضایی با بیشتر نقاط جهان است، هاکوتو آر-ام۱ ماموریتی است که با همکاری مشترک شکل می‌گیرد.
ماموریت‌هایی مانند هاکوتو آر-ام۱ به دلیل هزینه کم پرتاب اسپیس اکس فالکون ۹ امکان‌پذیر شدند. برنامه آرتمیس برای سفر به ماه و ماموریت‌های اکتشافی مرتبط با آن هم مانند هاکوتو شانس زیادی برای موفقیت دارند زیرا هم بین‌المللی و هم نیمه‌تجاری‌اند. جنبه‌های بین‌المللی بازگشت به ماه به تخصص و منابع بسیاری از کشورها متکی است. دانشمندان و مهندسان در سراسر جهان درگیر گسترش قلمرو تلاش انسان برای دسترسی به ماه‌اند و از سوی دیگر، جنبه تجاری این ماموریت سبب می‌شود از توانایی شرکت‌های خصوصی مانند آی‌اسپیس و اسپیس‌اکس بهره گرفته شود.
ناسا تاکنون کارهای بزرگی انجام داده است. ماموریت آرتمیس۱ و پرتاب تلسکوپ فضایی جیمز وب تنها دو نمونه اخیرند. اما نمی‌توان انکار کرد که برای فرستادن انسان‌ها به ماه کارهای بیشتری قابل‌انجام است. ماهیت بوروکراسی‌های دولتی و نیاز به مماشات با سیاستمداران سبب می‌شود که ماموریت‌های فضایی دولتی که فاقد جنبه تجاری‌اند، پرهزینه باشند. چین نیز که به عنوان رقیب اصلی ناسا در فضا- به‌ویژه در بازگشت به ماه- ظاهر شده، فاقد اتحاد فضایی بین‌المللی و هم فاقد بخش فضایی تجاری پررونق است. از این رو، ماموریت مشترک ژاپن، امارات متحده عربی، ناسا و اسپیس اکس در پرتاب هاکوتو آر-ام۱، شروع فعالیت بسیاری از ماموریت‌های دیگر فرود بر ماه خواهد بود که برخی خصوصی‌اند و برخی را آژانس‌های فضایی ملی انجام می‌دهند.
ادامه مطلب » | |
|
آذر ۱۵ |
تصویربرداری ناسا از درون ستاره‌ای که سه قرن پیش منفجر شد
ارسال شده توسط روشن ۱۵ آذر ۱۴۰۱ ۱۰:۵۱ بعد از ظهر
|
|
یک ماموریت فضایی ناسا برای نخستین بار با استفاده از پرتوهای قطبی‌شده ایکس، درون یک ستاره منفجرشده را اسکن کرده است که دیدی بی‌سابقه از بقایای پیکر رادیواکتیو جرمی در اختیار دانشمندان می‌گذارد که زمانی یک ستاره عظیم بوده است.
این نتایج نشان می‌دهد که بقایای یک ابرنواختر، بیش از آنچه دانشمندان بر اساس مشاهدات پیشین از این «جسد ستاره‌ای» پیش‌بینی کرده بودند، آشوبناک است.
کاوشگر تصویربردار قطبش‌سنجی پرتو ایکس ناسا یا «آی‌ایکس‌پی‌ای» (IXPE) که در سال ۲۰۲۱ با همکاری سازمان فضایی ایتالیا به فضا پرتاب شد، ابزار حساس پرتو ایکس قطبی‌شده خود را بر روی «کاسیوپیا ای» (Cassiopeia A) یا به اختصار «Cas A»، ابری درخشان از گاز را که از یک ستاره عظیم باقی مانده است، نشانه رفت. این ستاره عظیم در اواخر قرن هفدهم به ابرنواختر تبدیل شد. «Cas A» که در فاصله ۱۱هزار سال نوری از ما کشف شده است، در فوریه سوژه نخستین تصویر «آی‌ایکس‌پی‌ای» بود، اما دانشمندان اکنون تجزیهوتحلیل بیشتری از باقیمانده ابرنواختر انجام داده‌اند.
میدان‌های مغناطیسی قوی در «کاس ای» ذرات پرانرژی را به دام می‌اندازند، به آنها تا حدود سرعت نور شتاب می‌دهند و تشعشع قدرتمندی تولید می‌کنند که پرتو ایکس قطبی‌شده ساطع می‌کند؛ یعنی امواج پرتو ایکس که نسبت به میدان مغناطیسی تولیدکننده موج، در یک جهت نوسان می‌کنند. «کاس ای» همچنین یک ساطع‌کننده قدرتمند امواج رادیویی است، به ویژه در بسامد یک گیگاهرتز و بیشتر.
«کاوشگر تصویربردار قطبش‌سنجی پرتو ایکس ناسا» نخستین یا تنها رصدخانه پرتو ایکس مستقر در فضا نیست - رصدخانه پرتو ایکس چاندرای ناسا بیش از ۲۰ سال است که نجوم پرتو ایکس را انجام می‌دهد - اما این نخستین رصدخانه‌ای است که به شدت به پرتوهای ایکس قطبی‌شده حساس است. دانشمندان می‌توانند با اندازه‌گیری قطبش پرتوهای ایکس، درباره جهت میدان‌های مغناطیسی در خاستگاه اولیه‌شان بیشتر بیاموزند.
نتایج کاوشگر تصویربردار قطبش‌سنجی پرتو ایکس ناسا (آی‌ایکس‌پی‌ای) نشان می‌دهد که پرتوهای ایکس از میدان‌های مغناطیسی ناشی می‌شوند که اغلب با آنها همسو هستند، و نه با میدان‌های مغناطیسی که بر آن عمود هستند، یا سایر میدان‌های مغناطیسی که امواج رادیویی را در «کاس ای» تولید می‌کنند و نه از میدان‌های مغناطیسی اطراف لبه‌های «کاس ای» با قطر ۱۰ سال نوری که به صورت شعاعی جهت‌گیری شده‌اند و جهت آنها از مرکز به سمت بیرون است.
پژوهشگران همچنین در قیاس با آنچه پیش‌بینی کرده بودند، میزان کمتری قطبش پرتو ایکس پیدا کردند.
ژاکو وینک، اخترفیزیکدان دانشگاه آمستردام، که به بررسی نتایج کاوشگر تصویربردار قطبش‌سنجی پرتو ایکس ناسا (آی‌ایکس‌پی‌ای) مشغول است، در اظهاراتی گفت: «این نتایج آی‌ایکس‌پی‌ای چیزی نبود که انتظار داشتیم، اما در حکم دانشمند، دوست داریم غافلگیر شویم.» او افزود: «این واقعیت که درصد کمتری از نور پرتو ایکس، نور قطبیده است، یک ویژگی بسیار جالب – و پیش از این کشف‌نشده – «کاس ای» است.
رصدهای «کاس ای» صرفا نخستین مورد از تحقیقات بیشتر «آی‌ایکس‌پی‌ای» در خصوص ویژگی‌های بقایای ابرنواخترها است؛ فرصتی برای گشودن دریچه‌ای به روی فیزیک عجیب و انرژی بالای حاکم بر پس‌تاب برخی از بزرگ‌ترین انفجارهایی که کیهان تاکنون به خود دیده است.
دیمیتری پروخوروف، ستاره‌شناس که او هم از دانشگاه آمستردام است، در اظهاراتی گفت: «این نتایج یک نمای منحصربهفرد از محیط لازم برای شتاب دادن به الکترون‌ها تا انرژی‌های فوق‌العاده بالا ارائه می‌دهد.» او افزود:«نوز در آغاز این داستان کارآگاهی‌ایم، اما تا این جای کار، داده‌های آی‌ایکس‌پی‌ای، سرنخ‌های جدیدی را برای بررسی و ردگیری ما فراهم می‌کنند.»
ادامه مطلب » | |
|
آذر ۱۵ |
آیا باز هم شاهد اشیاء فضایی مانند اوموآموآ خواهیم بود؟
ارسال شده توسط روشن ۱۵ آذر ۱۴۰۱ ۱۲:۲۱ قبل از ظهر
|
|
پنج سال پس از مشاهده نخستین شیء شناخته‌شده که از فراسوی منظومه شمسی آمده و در حال گذر از آن است، دانشمندان همچنان در حال کاوش پیرامون این موضوع هستند که این شیء عجیب چه اسراری راجع به سامانه‌های ستاره‌ای می‌تواند برای ما بازگو کند.
به گزارش ایتنا و به نقل از اسپیس، سیارات غول‌پیکر یخی مانند نپتون می‌توانند تریلیون‌ها شیء کوچک را به فضای میان‌ستاره‌ای پرتاب کنند که برخی از آنها از منظومه شمسی ما بازدید می‌کنند؛ درست مثل اوموآموآ ('Oumuamua) در سال ۲۰۱۷. در این‌صورت شمار این اشیاء سرگردان در میان ستارگان، می‌تواند صدها تریلیون تریلیون باشد؛ یعنی عدد ۱ به‌همراه ۲۶ صفر!
اوموآموآ در روز ۱۹ اکتبر سال ۲۰۱۷ که از فضای میان‌ستاره‌ای وارد شده بود، کشف شد. گفته می‌شود این شیء پس از گردش در منظومه شمسی، دوباره به همان فضا برخواهد گشت. البته وجود اجسام کوچکی که از فضای میان‌ستاره‌ای می‌آمدند و از منظومهٔ شمسی ما بازدید می‌کردند، چندان تعجب‌آور نبود. در واقع، اشیاء میان‌ستاره‌ای مانند اوموآموآ و بوریسوف که به‌تازگی کشف شده‌اند، مدت‌ها قبل پیش‌بینی شده بودند.
گرگ لافلین (ستاره‌شناس دانشگاه ییل) می‌گوید: «ما می‌دانیم که وقتی منظومه شمسی در حال شکل‌گیری بود، چندین شیء کوچک و یخی هم‌جرم زمین به محیط میان‌ستاره‌ای پرتاب می‌شد. بنابراین، انتظار داریم که چیزهای زیادی در فضای میان‌ستاره‌ای در حال حرکت باشند».
گفتنی است سازوکاری که این تعداد بی‌شمار از اجسام کوچک را به بیرون پرتاب می‌کند، نتیجهٔ مهاجرت سیاره‌ها، به‌ویژه سیارات غول‌پیکر است. اخترشناسان در سال ۲۰۰۵، «مدل نیس» را پیشنهاد کردند که نشان می‌دهد فعل و انفعالات درون یک دیسک غنی از سیارک‌ها و دنباله‌دارها، در طی صدها میلیون سال چگونه زحل، اورانوس و نپتون را به مهاجرت به‌سمت قسمت بیرون‌تر و مشتری را به مهاجرت به‌سمت درونی‌تر منظومهٔ شمسی واداشتند.
اما مدل نیس از آن زمان چندان مورد توجه قرار نگرفت و مدل‌های مشابهی مانند «گرند تاک» جایگزین آن شد. مدل اخیر توضیح می‌دهد مشتری چگونه در ابتدا به سمت داخل منظومهٔ شمسی حرکت کرد تا اینکه گرانش زحل آن را متوقف کرد و آن را به عقب کشید. اما به گفته لافلین، در زمینهٔ اجرام بین ستاره‌ای، مهم نیست که کدام مدل درست است.
او می‌گوید: «هر مدل دربرگیرندهٔ هر نوع حرکت سیارات غول‌پیکرِ در حال شکل‌گیری در میان دریای بزرگی از سیاره‌های کوچک، تولیدکنندهٔ اجرام میان‌ستاره‌ای است».
لافلین و همچنین کنستانتین باتیگین (ستاره‌شناس دانشگاه کالیفرنیا)، اصطلاح «خط پرتاب» را به عنوان توصیفی از مکان‌هایی ابداع کرد که می‌توانند چنین پرتاب‌هایی انجام دهند.
لافلین با اشاره به فاصله ستاره‌ای که در آنجا آب به‌شکل یخ پایدارتر است تا به‌شکل بخار، می‌گوید: «خط پرتاب» فقط یک شکل دیگر از اصطلاح «خط برف» است. خط پرتاب نیز به نوبهٔ خود جایی است که یک سیاره غول‌پیکر می‌تواند جسم کوچکی را با شتاب کافی برای دستیابی به سرعت فرار از نیروی گرانشی ستارهٔ خود، رها سازد. حال هر چه که سیاره دورتر باشد، این کار آسان‌تر می‌شود زیرا گرانش ستاره با فاصله شعاعی کاهش می‌یابد.
به گفته لافلین در منظومه شمسی ما، خط پرتاب در حدود ۶۰۰ میلیون کیلومتر از خورشید است که تقریباً به اندازه خط برف است.
به گزارش ایتنا، هر چهار غول گازی در همسایگی ما یعنی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون، فراتر از خط پرتاب هستند و همه می‌توانند اجسامی را به فضای میان‌ستاره‌ای پرتاب کنند، اما این فرآیند لزوماً به هر چهار سیارهٔ فوق نیاز ندارد.
لافلین می‌افزاید: «برای انجام این کار حتماً لازم نیست سیاره‌ای در حد و اندازه مشتری وارد کار شود؛ نپتون هم می‌تواند به راحتی این کار را انجام دهد».
گفتنی است نپتون به عنوان دورترین سیاره در منظومهد شمسی است و در منطقه‌ای می‌چرخد که سرعت گریز کم است و اجسام یخی پرشماری برای پرتاب وجود دارد. به‌همین سبب، این سیاره، در حین مهاجرت خود به سمت بیرون منظومهٔ شمسی، نقش پرتاب‌کننده را ایفا می‌کرد و بسیاری از اجرام کوچکی را که به بیرون می‌رفتند بیرون می‌زد.
لافلین اظهار می‌دارد: «اگر اوموآموآ معمولی است، پس یک ستاره متوسط یا سیاره‌ای شبیه به نپتون دارد؛ درست مانند منظومه شمسی. در این زمینه، شواهدی نیز وجود دارد که می‌توان به تصاویر تهیه شده توسط آرایه میلی‌متری/زیرمیلی‌متری آتاکاما، از قرص‌های تشکیل‌دهنده سیاره از غبار در اطراف ستاره‌های جوان اشاره کرد». به نظر می‌رسد بسیاری از این دیسک‌ها دارای شکاف‌های حلقه‌ای‌شکل هستند که ممکن است با گرانش سیارات نپتون‌مانند پاک شده باشند.
اگرچه ممکن است این یک اکتشاف به نظر نرسد، اما برای اخترشناسان علاقه‌مند به تعیین اینکه منظومه شمسی خودمان در مقایسه با دیگر سامانه‌های ستاره‌ای چقدر معمولی یا غیرمعمول است، حائز اهمیت است.
بسیاری از سیاره‌های فراخورشیدی غول‌پیکر گازی که تاکنون کشف شده‌اند، به اصطلاح «مشتری داغ» و «نپتون داغ» هستند که به سمت داخل مهاجرت کرده و اکنون در مداری بسیار نزدیک به ستارگان خود می‌چرخند. این سیارات نمی توانند اجسام کوچک را به فضای میان‌ستاره‌ای پرتاب کنند؛ زیرا سرعت فرار نزدیک به ستارهٔ آنها بسیار زیاد است. علاوه بر این، این منظومه‌های دارای سیارات غول‌پیکر داغ، با منظومه شمسی خودمان بسیار متفاوت هستند. برای مثال، درونی‌ترین سیارات آن کوچک و صخره‌ای هستند و فاصله‌شان نسبت به خورشید خودمان، بسیار زیاد است.
با این حال، فراوانی پیش‌بینی‌شده اجرام میان‌ستاره‌ای نشان می‌دهد که حداقل معماری بیرونی منظومه شمسی ممکن است نسبتاً منظم بوده باشد.
دستورالعمل تهیه یک شی میان‌ستاره‌ای!
این سازوکار پرتاب، دنباله‌دارهای میان‌ستاره‌ای معمولی مانند بوریسوف را توضیح می‌دهد.
بنا بر نظر دانشمندان، اوموآموآ شیئی نامتعارف است. شکل آن به احتمال زیاد شبیه یک برش صاف و دیسک‌مانند بود؛ نه به شکل یک تکهٔ بلند، آنطور که در ابتدا پیشنهاد شده بود. ما پیکره‌ای مشابه اوموآموآ موسوم به آروکتوث (Arrokoth) را دیده‌ایم که در کمربند کویپر قرار دارد و در سال ۲۰۱۹ فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا از کنار آن عبور کرد.
گفته می‌شود خیلی از دنباله‌دارها به شکل اوموآموآ یا آروکتوث نیستند. علاوه بر این، اوموآموآ دارای کمای منحصربهفرد یا «جوّ» اطراف دنباله‌دار، نبود. علاوه بر این، شتاب این جسم به گونه‌ای تغییر کرد که گویی توسط گازهای خروجی که نمونه‌ای از یک دنباله‌دار بود رانده می‌شد؛ با وجود اینکه اخترشناسان نمی‌توانستند خروج گاز را تشخیص دهند.
جدای از توضیحات غیرمتعارف، یک فرضیه بیان می‌دارد که اوموآموآ یک تکه یخ هیدروژنی جامد است. تنها مکانی که چنین جسمی می‌تواند تولید کند، هستهٔ سرد ابر مولکولی متراکم از گاز است. چنین ابرهایی، هنگامی که از نظر گرانشی بی‌ثبات می‌شوند، به زادگاه ستارگان تبدیل می‌گردند. اما آیا آنقدر سرد نیز هستند که تکه‌ای از هیدروژن جامد مانند اوموآموآ تشکیل دهند؟
به گزارش ایتنا، لافلین می‌گوید: «اگر نظریهٔ هیدروژن-یخ درست بود، تمام ویژگی‌های اوموآموآ به طور مستقیم توضیح داده می‌شد. این تئوری نشان می‌دهد که اوموآموآ در داخل یک ابر مولکولی به‌عنوان یک جسم بسیار بزرگ‌تر شکل گرفته که با گذشت زمان کم‌رنگ شده است». لافلین موضوع را به قالب صابون تشبیه می‌کند، که ابتدا به شکل یک بلوک ضخیم تولید می‌شود، اما پس از شستشوهای متعدد به یک تکه نازک تبدیل می‌گردد؛ درست مثل شکل اوموآموآ.
لافلین می‌گوید: «مشکل این نظریه این است که سرد کردن محیط به اندازه‌ای که هیدروژن مولکولی به سرعت کافی منجمد شود، بسیار سخت است. هیدروژن مولکولی در حدود ۱۴ درجه کلوین یخ می‌زند؛ یعنی ۱۴ درجه بالاتر از صفر مطلق یا منفی ۲۵۹ درجه سانتیگراد. هسته‌های ابرهای مولکولی می‌توانند به دمای مشابهی برسند، اما شرایط باید کاملاً مناسب باشد تا هیدروژن سریعاً به شکل جامد متراکم شود و مشخص نیست که این شرایط چقدر به طور منظم رخ می‌دهند. با این حال، اگر بروز چنین شرایطی رایج باشد، در این‌صورت اوموآموآ قبل از تشکیل ستاره و سیاره در ابر آن جمع و تشکیل شده است».
یکی از شواهد تأییدکننده این امر در مسیر اوموآموآ قبل از رسیدن به منظومه شمسی ما نهفته است. ستاره‌شناسان آن را ردیابی کرده و دریافته‌اند که ۴۵ میلیون سال پیش، اوموآموآ در همان نقطه‌ای قرار می‌گرفت که یک ابر مولکولی غول پیکر قرار بود ستاره‌های گروه متحرک کارینا را تشکیل دهد.
کمبود اجرام میان‌ستاره‌ای
اگر اوموآموآ واقعاً یک کوه یخ هیدروژنی بود، یا حتی اگر فقط یک شیء عجیب و غریب بود که از یک منظومه سیاره‌ای مانند بوریسف به بیرون پرتاب شده بود، پس مطمئناً فضا باید با تعداد بیشتری از این بازدیدکنندگان از ستارگان دور پر باشد. آیا اخترشناسان این موضوع را شگفت‌انگیز می‌دانند که علاوه بر اوموآموآ و بوریسوف، ما هنوز میان‌ستاره‌ای دیگری کشف نکرده‌ایم؟
در سال ۲۰۱۷ که اوموآموآ پیدا شد، دیو جویت (ستاره‌شناس دانشگاه کالیفرنیا که نخستین شیء کمربند کویپر را در سال ۱۹۹۲ در کنار جین لوو کشف کرد)، پیش‌بینی کرد که در منظومهٔ شمسی ما نزدیک به ۱۰ هزار ستارهٔ میان‌ستاره‌ای وجود دارد.
با این حال، جویت اعتراف می‌کند که از اینکه بوریسوف به سرعت بعد از اوموآموآ آمده، شگفت‌زده شده و از اینکه از آن زمان تاکنون شاهد شیء دیگری نبوده‌ایم ناامید شده است.
لافلین همچنان به خوش‌بینانه‌ترین سناریو راجع به تعداد مسافران میان‌ستاره‌ای علاقه نشان می‌دهد. او می‌گوید که کمبود فعلی اجرام میان‌ستاره‌ای هنوز خیلی تعجب‌آور نیست. بر اساس نرخ فعلی مبنی بر کشف تنها دو شیء در پنج سال، او می‌گوید که برآوردهای فعلی از فراوانی چنین اشیایی باید به نصف کاهش یابد.
اما جویت اشاره می‌کند که یافتن ستاره‌های میان‌ستاره‌ای کاری دشوار است، حتی اگر به‌شکل گسترده‌ای از منظومه شمسی ما بازدید کنند.
وی اظهار می‌دارد: «آن ۱۰ هزار شیء در کل حجم مدار نپتون پخش شده‌اند و هیچ یک از آنها قابل تشخیص نیستند مگر اینکه از نزدیکی زمین عبور کنند، همانطور که اوموآموآ فقط به همین دلایل مورد توجه قرار گرفت».
از سوی دیگر، گفته می‌شود که رصدخانه Vera C. Rubin در شیلی کار خود را تا اواسط دهه میلادی جاری آغاز خواهد کرد. این رصدخانه با داشتن تلسکوپ میدانی وسیع ۸٫۴ متری، برنامه‌ای موسوم به نقشهٔ میراث فضا و زمان (LSST) را آغاز خواهد کرد و اگر پیش‌بینی‌ها درست باشد، انتظار می‌رود که هر سال حداقل یک میان‌ستاره‌ای کشف کند.
دانشمندان در حال حاضر در مقایسه با پنج سال پیش، از آمادگی بیشتری برای درک این اجرام برخوردار هستند. با توجه به اینکه در حال حاضر تلسکوپ فضایی جیمز وب در حال فعالیت است، ستاره‌شناسان ابزار قدرتمندی برای مطالعه این اجرام دارند.
لافلین می‌گوید: «اگر اشیایی مانند اوموآموآ به ترتیب توسط Rubin–LSST کشف شوند، به جمعیت زیادی از سیارات نپتون‌مانند دلالت دارند. اما اگر چنین اشیایی پیدا نشوند، در این صورت میزان غیرعادی بودن اوموآموآ بیشتر و بیشتر خواهد شد».
ادامه مطلب » | |
|
آذر ۱۲ |
سه‌ونیم میلیارد سال پیش در مریخ یک اَبَرسونامی اتفاق افتاده است
ارسال شده توسط روشن ۱۲ آذر ۱۴۰۱ ۰۸:۲۴ بعد از ظهر
|
|
یک برخورد سیارکی، مشابه برخورد چیکسولوب که ۶۶ میلیون سال پیش، بسیاری از دایناسورها بر روی زمین را از بین برد - در یک ناحیه کم‌عمق اقیانوسی به این سیاره برخورد کرد و موجب شد ضایعات در سراسر سیاره پراکنده شوند.
به گزارش ایتنا از ایندیپندنت، تحقیقات گذشته نشان می‌داد که برخورد یک سیارک یا دنباله‌دار در یک اقیانوس واقع در نواحی کم‌ارتفاع شمالی مریخ احتمالا در حدود ۳.۴ میلیارد سال پیش موجب ایجاد یک اَبَرسونامی شده است.
در هر حال، پیش از این مطالعه جدید، محل دهانه حاصل از برخورد نامشخص بود.
الکسیس رودریگز در موسسه علوم سیاره‌ای، توسان، آمریکا و همکارانش، نقشه‌های سطح سیاره سرخ را که با تلفیق تصاویر ماموریت‌های پیشین به این سیاره ساخته شده بود، تجزیهوتحلیل کردند.
آنها یک دهانه برخوردی را شناسایی کردند که ممکن بود سبب ایجاد سونامی عظیم شود - یک موج غول‌پیکر.
این دهانه - که آنها نامش را «پوهل» (Pohl) گذاشته اند - ۱۱۰ کیلومتر قطر دارد.
این ناحیه در منطقه‌ای از نواحی کم‌ارتفاع شمالی قرار دارد که بررسی‌های قبلی نشان داده‌اند احتمالا در منطقه‌ای در حدود ۱۲۰ متر زیر سطح دریای پیشنهادشده آن، با یک اقیانوس پوشیده شده بود.
به گفته پژوهشگران، این دهانه بر مبنای موقعیت مکانی پوهل، ممکن است حدود ۳.۴ میلیارد سال پیش، بر اساس محل آن در بالا و پایین صخره‌هایی که قدمتشان قبلا همین‌قدر تعیین شده بود، شکل گرفته باشد.
نویسندگان، برخورد سیارک‌ها و دنباله‌دارها با این منطقه را شبیه‌سازی کردند تا آزمایش کنند که چه نوع برخوردی ممکن است سبب ایجاد دهانه «پوهل» شود و اینکه آیا این می‌تواند به یک اَبَرسونامی منجر شود یا خیر.
شبیه‌سازی‌هایی که دهانه‌هایی با ابعاد مشابه پوهل را تشکیل می‌دادند، یا با یک سیارک ۹ کیلومتری ایجاد شد که با مقاومت شدید سطح سیاره مواجه شده - با آزادسازی ۱۳ میلیون مگاتن انرژی «تی‌ان‌تی» - یا با یک سیارک ۳ کیلومتری با مقاومت ضعیف سطح سیاره - با آزاد کردن نیم میلیون مگاتن انرژی تی‌ان‌تی.
مقدار انرژی آزادشده با قدرتمندترین بمب هسته‌ای که تاکنون آزمایش شده تقریبا ۵۷ مگاتن انرژی تی‌ان‌تی بوده است.
هر دو برخوردی که شبیه‌سازی شدند، دهانه‌هایی به قطر ۱۱۰ کیلومتر شکل دادند و اَبَرسونامی‌هایی ایجاد کردند که تا فاصله ۱۵۰۰ کیلومتری از مرکز محل برخورد رسیدند.
تجزیه و تحلیل اَبَرسونامی ناشی از برخورد سیارک سه کیلومتری، نشان داد که سونامی ممکن است تا حدود ۲۵۰ متر در ساحل، ارتفاع داشته باشد.
به گفته پژوهشگران، پیامدهای برخورد مطرح‌شده پوهل ممکن است شباهت‌هایی با برخورد چیکسولوب روی زمین داشته باشد.
محققان در مقاله‌ای در مجله «ساینتیفیک ریپورتز» می‌گویند: «موقعیت مکانی این ناحیه، در امتداد یک قطعه کشیده‌شده به سمت ارتفاعات، که در امتداد گودی‌ها و شیارهای فرسایشی قرار دارد، از اینکه منشاء آن یک اَبَرسونامی بوده پشتیبانی می‌کند.»
آنها می‌افزایند: «یافته‌های ما نتیجه می‌گیرد که سنگ‌ها و نمک‌های خاک در محل برخورد سیارک یا دنباله‌دار به مریخ، ماهیت دریایی دارند، که این موضوع، مستلزم بازنگری علمی از اطلاعات گردآوری‌شده از نخستین بررسی‌های میدانی بر روی مریخ است.»
این یافته‌ها در مقاله جدیدی با عنوان «شواهد برخورد اقیانوسی و رسوب اَبَرسونامی در کرایس پلانیتیا، مریخ» که در «ساینتیفیک ریپورتز» منتشر شده گزارش شده است.
ادامه مطلب » | |
|
آذر ۱۱ |
کپسول فضایی اوریون رکورد دورترین فضاپیما با قابلیت حمل سرنشین را زد
ارسال شده توسط روشن ۱۱ آذر ۱۴۰۱ ۱۰:۳۴ بعد از ظهر
|
|
سازمان فضایی ناسا گفته است که کپسول اوریون ناسا، بیش از هر فضاپیمای دیگری که برای انسان طراحی شده، از زمین دور شده است.
این فضاپیما در حالی که در فاصله ۲۶۸ هزار و ۵۶۳ مایلی (۴۳۲ هزار کیلومتری) از سیاره اصلی‌اش، به حداکثر فاصله از زمین رسید و رکورد پابرجا از بیش از ۵۰ سال پیش، از زمان آپولو ۱۳ را شکست.
کپسول اوریون در حال حاضر بدون سرنشین در قالب بخشی از آزمایش پیرامون ماه در حرکت است، اما ناسا امیدوار است انسان‌ها در نهایت از این کپسول برای بازگشت به سطح ماه استفاده کنند و از آن برای ادامه سفر دورتر و اگر بشود به مریخ استفاده کنند.
این کپسول اکنون در میانه این آزمایش قرار دارد و اواخر روز دوشنبه در روز سیزدهم از یک ماموریت ۲۵.۵ روزه، به رکوردش دست یافت.
ناسا گفت که این فضاپیما در حالی که در مداری دور از ماه به مسیر خود ادامه می‌دهد، صحیح و سالم است.
بیل نلسون، مدیر ناسا، در اظهاراتی گفت: «آرتمیس ۱ به خاطر ماهیت شگفت‌انگیز همه‌کاره، موفقیت‌های خارق‌العاده‌ای داشت و مجموعه‌ای از رویدادهای تاریخ‌ساز را به انجام رساند.» «این باورنکردنی است که چقدر این ماموریت بدون مشکل انجام شده، اما این یک آزمایش است.»
«این کاری است که ما انجام می‌دهیم - آن را آزمایش می‌کنیم و بر آن تاکید می‌کنیم.»
این بخش از ماموریت به مهندسان امکان می‌دهد تا بخش‌های مهمی از عملکرد کپسول، ازجمله محیط حرارتی و سامانه‌های پیشرانش آن را بررسی کنند. تنظیم‌کننده‌های پرواز ۳۷.۵ درصد از اهداف ماموریت را به انجام رسانده‌اند یا در حال کار بر روی آن هستند.
ادامه کار اغلب زمانی رخ می‌دهد که کپسول به مدار زمین بازمی‌گردد، به اقیانوس سقوط می‌کند و از آب بیرون کشیده می‌شود. این سفر باید با موفقیت به پایان برسد تا به مهندسان اطمینان خاطر بدهد که این کپسول می‌تواند برای حمل‌ونقل ایمن انسان استفاده شود.
اوریون همچنین به عنوان بخشی از سفر رکورد‌شکن خود به دور ماه، تصاویری هم از ماه و هم از زمین را نیز ارسال کرد.
اگرچه اوریون با بیشترین میزان دور شدن از زمین نسبت به هر چیز دیگری که برای انسان طراحی شده است، این رکورد را با اختلاف حدود ۲۰ هزار مایلی (۳۲ هزار کیلومتری) به دست می‌آورد، اما سرنشینان انسانی در واقع هنوز از آن استفاده نکرده‌اند. فضانوردان آپولو ۱۳ و فضاپیمای آنها، در پی آن که به دلیل اشکال در فضاپیما مجبور به یک سفر طولانی غیرمنتظره شدند، همچنان دورترین انسان‌هایی به شمار می‌روند که واقعا به فضا سفر کرده‌اند.
اوریون همچنین تا تصاحب عنوان نخست دورترین فضاپیما از زمین، فاصله زیادی دارد. این رکورد متعلق به وویجر ۱ است که ۴۵ سال پیش، راهی اعماق فضا شد و اکنون تقریبا ۱۵ میلیارد مایل (۲۴ میلیارد کیلومتر) از زمین فاصله دارد.
منبع: ایندیپندنت
ادامه مطلب » | |