Live Chat Software by Ariaphone |
اخبار
|
تیر ۰۷ |
ناسا: خاک کره ماه متعلق به ما است، حراجش نکنید
ارسال شده توسط روشن ۰۷ تیر ۱۴۰۱ ۱۰:۴۶ بعد از ظهر
|
|
حراجی گردوغبار ماه و سوسک‌هایی که خاک ماه را خورده بودند و سایر تجهیزات ماموریت کره ماه، پس از آنکه وکلای ناسا مشخص کردند این مواد هنوز متعلق به سازمان فضایی‌اند، بدون اجرای حراج، در روز ۲۳ ژوئن متوقف شد.
به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، در توضیح اجناس عرضه‌شده شرکت «آر.آر» (Remarkable Rarities) مستقر در بوستون که به حراج گذاشته شدند، آمده است: «عرضه نمونه فوق‌العاده از آزمایش گردوغبار ماه آپولو ۱۱ که در آن سوسک‌های آلمانی (از جمله سایر موجودات ابتدایی‌تر) با ماده خاک ماه تغذیه شده بودند تا آثار آسیب‌شناسی احتمالی آن بررسی شود». این شرکت حراجی، ارزش این اقلام را ۴۰۰ هزار دلار تخمین زده بود.
اما بر اساس گزارش آسوشیتدپرس، سازمان فضایی در نامه‌ای از یک وکیل ناسا، این گونه استدلال کرد که برگزارکننده حراجی اجازه ندارد اموالی را که هنوز متعلق به ناسا است، بفروشد.
به گزارش آسوشیتدپرس، نامه حقوقی ناسا در ۵ ژوئن می‌گوید: «تمامی نمونه‌های آپولو همانگونه که در توضیح‌های این مجموعه اقلام ذکر شده است، متعلق به ناسا است و تاکنون، اجازه نگهداری و بررسی بعدی، تخریب، یا استفاده دیگر برای هر هدفی، به‌ویژه برای حراج یا عرضه شخصی، به هیچ شخص، دانشگاه یا نهاد دیگری داده نشده است.»
ماموریت آپولو ۱۱ در سال ۱۹۶۹، نمونه‌هایی از سنگ‌پوشه یا رِگولیت ماه را به زمین آورد و سپس از این خاک برای کاشت گیاه استفاده شد و برای آزمایش میزان سمی بودن آن، به سوسک‌ها و سایر موجودات داده شد. به گفته آسوشیتدپرس، ماریون بروکس، حشره‌شناس دانشگاه مینه‌سوتا، در سال ۱۹۶۹، برخی از این سوسک‌ها را برای مطالعه گرفت و «هیچ شواهدی از عوامل بیماری مسری» پیدا نکرد.
به گزارش آسوشیتدپرس، این سوسک‌ها و سایر مواد هرگز به ناسا بازنگشتند و تا سال ۲۰۱۰ در خانه دکتر بروکس باقی ماندند؛ تا زمانی که دخترش آنها را به یک شخص ثالث ناشناس فروخت که او به نوبه خود آنها را به حراجی آر.آر آورد. ناسا در ۲۲ ژوئن نامه دومی نوشت و از عرضه‌کننده حراج خواست برای بازگرداندن این اقلام به ناسا با شخص ثالث همکاری کند.
مارک زید، وکیل آر.آر، به آسوشیتدپرس می‌گوید: «ما پیش از این با ناسا کار کرده‌ایم و همیشه با دولت ایالات متحده در مواردی که مدعی مالکیت اقلام اند، همکاری کرده‌ایم. در نهایت، ما می‌خواهیم درست و قانونی عمل کنیم.»
ادامه مطلب » | |
|
تیر ۰۶ |
حباب‌های آبی احتمالا نوع جدیدی از منظومه‌های ستاره‌ای هستند
ارسال شده توسط روشن ۰۶ تیر ۱۴۰۱ ۰۹:۵۰ بعد از ظهر
|
|
آنها در واقع کهکشان نیستند. خوشه ستاره‌ای معمولی که می‌شناسید هم نیستند. این «حباب‌های آبی» اسرارآمیز که فقط از ستاره‌های جوان و آبی‌رنگ تشکیل و از کهکشان‌های همسایه خود جدا شده‌اند، ممکن است نوع جدیدی از منظومه ستاره‌ای باشند.
این موضوع بر اساس یافته‌هایی است که اخیرا در دویست‌وچهلمین نشست انجمن نجوم آمریکا در پاسادنای کالیفرنیا مطرح شد. این حباب‌ها در فاصله ۳۰۰ هزار سال نوری از کهکشان‌های دیگر قرار دارند و ممکن است زمانی تشکیل شده باشند که در اثر برخورد با کهکشانی دیگر، به زور از کهکشان مادر خود به بیرون پرتاب شده‌اند.
به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، تیمی از اخترشناسان به سرپرستی دیوید سَند، استاد نجوم دانشگاه آریزونا، همراه با همکارانش در سایر تیم‌های پژوهشی، نخستین حباب‌ها (SECCO1) را طی بررسی ابرهای گازی بین‌کهکشانی به منظور یافتن نشانه‌هایی از ستاره‌های تازه‌تشکیل‌شده، مشاهده کردند. این تیم تحقیقاتی با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل تلسکوپ آرایه بسیار بزرگ در نیومکزیکو و تلسکوپ بسیار بزرگ در شیلی، موقعیت مکانی SECCO1 را در خوشه دوشیزه (Virgo)، یعنی گروهی از کهکشان‌ها در فاصله حدود ۶۵ میلیون سال نوری از زمین، مشخص کردند.
SECCO1 و سایر حباب‌هایی که پژوهشگران شناسایی کردند، فقط شامل ستاره‌های جوان و آبی بودند و هیچ ستاره قرمز پیرتری بین آنها وجود نداشت. همچنین حباب‌ها فاقد شواهدی از وجود هیدروژن اتمی بودند [یعنی فاقد] ابرهایی از اتم‌های هیدروژن منفرد که معمولا به یکدیگر می‌پیوندند تا قبل از تشکیل ستاره، هیدروژن مولکولی تشکیل دهند.
مایکل جونز، پژوهشگر پسادکتری رصدخانه استوارد دانشگاه آریزونا، در سخنانی می‌گوید: «وجود ستارگان اغلب جوان و سیگنال‌های کم حاکی از آن‌اند که این منظومه‌ها باید گاز خود را همین اواخر از دست داده باشند.» دکتر جونز همچنین نویسنده اصلی مقاله‌ای است که منظومه‌های ستاره‌ای حباب آبی را شرح می‌دهد.
او می‌گوید که حباب‌های آبی علاوه بر جمعیت ستاره‌ای جوان و فقدان گاز هیدروژن اتمی، درصد بالایی از عناصر سنگین‌تر از هلیوم دارند که این مسئله در مورد منشا این حباب‌ها، سرنخ‌هایی ارائه می‌دهد.
دکتر جونز در اظهاراتی می‌گوید: «در نظر ستاره‌شناسان، هر عنصری سنگین تر از هلیوم، فلز است. این به ما می‌گوید که این منظومه‌های ستاره‌ای از گازی تشکیل شده‌اند که از یک کهکشان بزرگ جدا شده است؛ چرا که ساخته شدن فلزات در جریان رخدادهای بسیار و پی‌درپی شکل‌گیری ستارگان اتفاق می‌افتد و شما چنین چیزی را در واقع فقط در یک کهکشان بزرگ می‌یابید.»
هنگامی که دو کهکشان از نزدیکی یکدیگر عبور می‌کنند، گاز ممکن است [از یک کهکشان] جدا شود. فرایندی که به عنوان «ربایش کشندی» (tidal stripping) شناخته می‌شود. اما دکتر جونز و همکارانش بر این باورند که حباب‌ها از یک برهمکنش عظیم‌تر سرچشمه می‌گیرند که در آن، اساسا یک کهکشان «به دل کهکشان دیگر می‌زند» و ابرهای گاز را در فرایندی به نام «برهنگی ناشی از فشار ترمزی» (ram pressure stripping) خارج می‌کند.
[توضیح: فشار رَم (ram-pressure) به یک نیروی پَسار (drag force) گفته می‌شود که بر اجسام در حال حرکت در یک سیال وارد می‌شود. فرایند ربوده شدن گاز (Gas Stripping) از درون کهکشان‌ها ممکن است در محیط‌های متراکمی همچون خوشه‌های کهکشانی رخ دهد. حرکت کهکشان از بین گازهای محیط میان‌خوشه‌ای (Inter Cluster Medium) فشار ایجاد می‌کند (ram pressure) که این موضوع می‌تواند گازهای داخل کهکشان را بیرون بکشد یا دمای آنها را افزایش دهد که در هر دو حالت، به کاهش ستاره‌زایی منجر می‌شود]
این امر می‌تواند این نحوی کاملا جدید شکل‌گیری ستاره‌ها را با آنچه ستاره‌شناسان درباره کهکشان‌های کنونی می‌دانند، مرتبط کند؛ زیرا باور بر این است که «برهنگی ناشی از فشار ترمزی» بر تکامل کهکشان‌هایی اثر می‌گذارد که از حباب‌ها بسیار بزرگ‌ترند.
دکتر سند در سخنانی می‌گوید: «ما فکر می‌کنیم که این فرایند در دل هم رفتن بسیاری از کهکشان‌های مارپیچی را تا حدی به کهکشان‌های بیضی‌شکل تبدیل می‌کند. از این رو، یادگیری بیشتر در خصوص فرایند عمومی آن به ما در مورد شکل‌گیری کهکشان‌ها و «ماجرای بازیافت گاز و ستارگان در کیهان» اطلاعات بیشتری ارائه می‌کند.»
ادامه مطلب » | |
|
تیر ۰۲ |
چین در فضا نیروگاه شناور می‌سازد
ارسال شده توسط روشن ۰۲ تیر ۱۴۰۱ ۰۸:۲۲ بعد از ظهر
|
|
چین به راه‌اندازی نیروگاه خورشیدی که به دور زمین می‌چرخد سرعت بخشیده است.
این ابرقدرت این فضاپیما را برای سال ۲۰۲۸ برنامه ریزی کرده است تا یک ماهواره آزمایشی که در مدار ۴۰۰ کیلومتری زمین می‌چرخد این طرح را محک بزند.
به گزارش ایتنا از ایندیپندنت، قرار است این ماهواره انرژی خورشیدی را به ریزموج یا لیزر تبدیل کند و سپس آن نیرو را به مکان‌های ثابتی روی زمین بتاباند.
با اینکه آزمایش اولیه صرفا به تولید ۱۰ کیلووات برق خواهد رسید – که نیاز انرژی چند خانه را برآورده می‌کند – اما ظاهرا این فناوری را می‌توان به میزان چشمگیری افزایش داد. نخستین فضاپیما قبل از ارسال به فضا روی زمین مونتاژ می‌شود، اما نسخه‌های آتی کاملا خارج از جو سرهم می‌شوند.
پروفسور دونگ شیوی از آزمایشگاه کلید ملی علم و فناوری در ریزموج فضایی تحت نظر آکادمی فناوری فضایی چین گفت: «اگر این آزمایش موفقیت‌آمیز باشد کمک موثری در جهت رسیدن به اهداف اوج کربن و کربن خنثی است.»
انتظار می‌رود تا سال ۲۰۳۵ یک آرایه سلول خورشیدی تمام و کمال، با انتقال قدرت بالا تکمیل شود – که توان پرتودادن در فاصله بیش از ۳۶ هزار کیلومتری را دارد. چنانچه تولید طبق برنامه پیش برود، تا سال ۲۰۵۰ آرایه سلول خورشیدی پیچیده‌تری با ولتاژ بین ۱۰ تا ۲۰ کیلو ولت و توان دو گیگاوات مونتاژ خواهد شد.
این آرایه تقریبا همانند نیروگاه هسته‌‌ای روی زمین است، به این امید که هزینه‌های مونتاژ با اهداف تجاری به مرور زمان کاهش یابد.
اما پروفسور دونگ گفت که چالش‌های فناوری چنین فضاپیمایی بی‌سابقه خواهد بود. یک آنتن صدها یا هزاران متری لازم دارد که دربرابر تکان‌های بادهای خورشیدی، گرانش و رانشگرها مقاومت کند.
علاوه بر آن، خنک نگه داشتن اجزا، نفوذ در جو در هر آب‌وهوایی و محافظت از آن در برابر زباله‌های فضایی – که به‌دلیل افزایش پرتاب‌های فضایی با اهداف تجاری و تلاش‌های اندک دولت‌های جهانی برای محدود کردن ریزه‌هایی که فضای دور زمین را مسدود می‌کنند، نگرانی‌های خود را دارد – چالش‌های دیگری ایجاد می‌کند.
یکی از پژوهشگران مستقر در پکن، به نقل از ساوت چاینا مورنینگ پست (South China Morning Post) که از نویسندگان این بیانیه است، گفت درحالی که مزارع خورشیدی در فضا انرژی به‌مراتب کارآمدتری نسبت به زمین تولید می‌کنند، «چنین زیرساخت‌های عظیمی در فضا باعث ناراحتی بسیاری از کشورها می‌شود، به‌ویژه آن‌هایی که فناوری یا ظرفیت ساخت آن را ندارند.»
اگر لیزرهای قدرتمند به مثابه سلاح انرژی به کار گرفته شوند، باعث اختلال ارتباطاتی یا آسیب سخت‌افزاری می‌شوند – همان چیزی که دانشمندان دفاعی پیشنهاد داده بودند. به غیر از چین، دولت بریتانیا نیز با همکاری پیمانکاران دفاعی اروپایی و ارتش ایالات متحده آمریکا پیشنهادهای مشابهی را برای نیروگاه‌های خورشیدی درنظر دارند.
احتمال دارد این تلاش‌ها به ترتیب در سال‌های ۲۰۲۵ و ۲۰۳۵ شروع شود – که نبود قوانین بین‌المللی برای محافظت از کشورها دربرابر خطرهای این مسابقه تسلیحاتی انرژی موجب افزایش نگرانی می‌شود.
ادامه مطلب » | |
|
خرداد ۳۱ |
هشت حقیقت جالب راجع به منظومه شمسی
ارسال شده توسط روشن ۳۱ خرداد ۱۴۰۱ ۰۹:۵۰ بعد از ظهر
|
|
منظومه شمسی شامل خورشید و هر چیزی است که به دور آن می‌چرخد؛ مانند هشت سیاره که آنها را از دوران دبستان می‌شناسیم. اما سیارات اصلی، به همان اندازه که متنوع و جذاب‌اند، تازه آغاز راه هستند. همسایگان زمین در فضا عبارتند از دنباله‌دارها، سیارک‌ها، سیارات کوتوله، قمرهای مرموز و مجموعه‌ای از پدیده‌های عجیب و غریب که به قدری شگفت‌آور هستند که توضیح‌شان دشوار است.
۱. منظومه شمسی، خیلی خیلی بزرگ است
به گزارش ایتنا، فضاپیمای وویجر ۱ ناسا در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شد. بیش از سه دهه بعد و در سال ۲۰۱۲، نخستین شیء ساخت بشر بود که با عبور از لبه هلیوسفر وارد فضای میان‌ستاره‌ای شد. لبه هلیوسفر، مرزی است که بیشتر ذرات رانده‌شده در آن قرار دارند و اثر میدان‌های مغناطیسی خورشید در از آن رو به صفر می‌رود.
اما به گفته ناسا، اگر منظومه شمسی را، خورشید و هر چیزی که در درجه نخست به دور خورشید می‌چرخد قلمداد کنیم، وویجر ۱ همچنان در محدوده منظومه شمسی باقی می‌ماند و ۱۴ هزار تا ۲۸ هزار سال دیگر از ابر اورت خارج خواهد شد.
۲. مریخ دارای آتشفشانی بزرگتر از کل ایالت هاوایی است
المپوس بزرگترین آتشفشانی است که تاکنون در منظومه شمسی کشف شده است. با این که مریخ اکنون خاموش و ساکت به نظر می‌رسد، اما زمانی آتشفشان‌هایی غول‌پیکر بر سطح این سیاره تسلط داشتند. المپوس با ۶۰۲ کیلومتر پهنا، از لحاظ عرض با ایالت آریزونا قابل مقایسه است. ارتفاع آن ۲۵ کیلومتر یا سه برابر ارتفاع اورست، بلندترین کوه روی زمین است. المپوس از نظر حجم نیز طبق گفته ناسا ۱۰۰ برابر بزرگترین آتشفشان زمین است که در هاوایی قرار دارد.
دانشمندان می‌گویند دلیل اینکه آتشفشان‌های مریخ می‌توانند تا چنین اندازه عظیمی رشد کنند این است که گرانش در آنجا بسیار ضعیف‌تر از زمین است.
۳. همه جا را آب فرا گرفته
آب به شکل یخ در سراسر منظومه شمسی وجود دارد. این تصویر نشان می‌دهد که مریخ با دریاچه‌های آب چه شکل و شمایلی می‌تواند داشته باشد. زمانی آب در فضا یک ماده کمیاب به حساب می‌آمد. در واقع، یخ آب در سرتاسر منظومه شمسی وجود دارد و جزء مشترک دنباله‌دارها و سیارک‌ها است.
آب را می‌توان به صورت یخ در دهانه‌های سایه‌دار دائمی روی عطارد و ماه یافت، اگرچه نمی‌دانیم که آیا این آب برای سکونتگاه‌های انسانی احتمالی در آن مکان‌ها کافی خواهد بود یا نه. مریخ همچنین در قطب‌های خود دارای یخ است و احتمالاً زیرگرد و غبار سطحی آن نیز مملو از یخ است. حتی اجرام کوچکتر در منظومه شمسی نیز یخ دارند: قمر زحل، انسلادوس، و سیاره کوتوله سرس و غیره.
دانشمندان ناسا بر این باورند که قمر مشتری با نام اروپا، محتمل‌ترین نامزد شناخته شده برای حیات فرازمینی است؛ زیرا برخلاف تمام انتظارات، احتمالاً در زیر سطح ترک‌خورده و یخ‌زده آن آب مایع وجود دارد. اروپا که بسیار کوچکتر از زمین است، ممکن است میزبان اقیانوسی عمیق باشد که محققان پیشنهاد می‌کنند دو برابر مجموع تمام اقیانوس‌های زمین آب داشته باشد.
اما می‌دانیم که همه این یخ‌ها یکسان نیستند. برای مثال، بررسی دقیق و نزدیک دنباله‌دار 67P/Churyumov–Gerasimenko توسط فضاپیمای روزتا از آژانس فضایی اروپا، نوع متفاوتی از یخ‌های آبی را نسبت به نوع موجود در زمین نشان می‌داد.
۴. اجرام حلقه‌دار بسیار رایج‌تر از آن چیزی هستند که ما فکر می‌کنیم
زحل تنها جسمی در منظومه شمسی نیست که حلقه دارد. از زمان اختراع تلسکوپ‌ها در دهه ۱۶۰۰ میلادی، ما با حلقه‌های زحل آشنا شده‌ایم، اما برای دیدن موارد بیشتر، فضاپیماها و تلسکوپ‌های قدرتمندتری در طی ۵۰ سال گذشته ساخته شده‌اند.
اکنون می‌دانیم که هر سیاره در منظومه شمسی بیرونی (مشتری، زحل، اورانوس و نپتون) دارای یک منظومه حلقه‌ای است. اما حلقه‌ها از سیاره‌ای به سیاره دیگر متفاوت‌اند: حلقه‌های تماشایی زحل از یخ آب شده‌اند، درحالیکه حلقه‌های سیارات دیگر احتمالاً از ذرات سنگی و غبار ساخته شده‌اند.
حلقه‌ها به سیارات محدود نمی‌شوند. به عنوان مثال، ستاره‌شناسان در سال ۲۰۱۴، حلقه‌هایی را در اطراف سیارک چاریکلو (Chariklo) کشف کردند.
۵. بیشتر دنباله‌دارها با تلسکوپ‌هایی که تماشای خورشید استفاده می‌شوند، قابل مشاهده هستند
دنباله‌دارها سابقاً مورد علاقه منجمان آماتور بودند که شب‌ها را با تلسکوپ رو در آسمان می‌گذراندند. با اینکه برخی از رصدخانه‌های حرفه‌ای نیز در حین مشاهده دنباله‌دارها به اکتشافاتی دست یافتند، اما با پرتاب رصدخانه خورشیدی و هلیوسفری (SOHO) در سال ۱۹۹۵، این اکتشافات مسیر جدیدی در پیش گرفت.
به گزارش ایتنا، این فضاپیما از آن زمان تاکنون، بیش از ۲۴۰۰ دنباله‌دار پیدا کرده که برای تلسکوپی که فقط خورشید را رصد می‌کند، یک مأموریت جانبی بسیار چشمگیر است. نام مستعار این دنباله‌دارها «Sungrazers» است. بسیاری از آماتورها هنوز هم با انتخاب آنها از تصاویر خام SOHO در جستجوی دنباله‌دارها شرکت می‌کنند. یکی از مشهورترین مشاهدات SOHO زمانی بود که فروپاشی دنباله‌دار درخشان ISON را در سال ۲۰۱۳ رصد کرد.
۶. ممکن است یک سیاره غول‌پیکر در لبه منظومه شمسی وجود داشته باشد
نهمین سیاره منظومه شمسی، یک سیاره پنداری است که می‌تواند حرکت برخی از اجرام در کمربند کوئیپر را توضیح دهد. در ماه ژانویه سال ۲۰۱۵، کنستانتین باتیگین و مایک براون (اخترشناسان مؤسسه فناوری کالیفرنیا) بر اساس محاسبات و شبیه‌سازی‌های ریاضی اعلام کردند که ممکن است سیاره‌ای غول‌پیکر بسیار دورتر از نپتون وجود داشته باشد. اکنون چندین تیم در جستجوی این «سیاره نهم» نظری هستند و تحقیقات نشان می‌دهد که می‌تواند در یک دهه آینده پیدا شود.
این جسم بزرگ اگر وجود داشته باشد، می‌تواند به توضیح حرکت برخی از اجرام در کمربند کوئیپر (مجموعه‌ای یخی از اجرام فراتر از مدار نپتون) کمک کند. براون قبلاً چندین جرم بزرگ را در آن منطقه کشف کرده که در برخی موارد بزرگتر از پلوتو بودند. (اکتشافات او یکی از کاتالیزورهای تغییر وضعیت پلوتو از سیاره به سیاره کوتوله در سال ۲۰۰۶ بود).
اما دانشمندان نظریه دیگری را نیز دنبال می‌کنند: این که «سیاره نه» در واقع می‌تواند سیاه‌چاله‌ای به اندازه گریپ فروت باشد. با این حال تیم دیگری پیشنهاد می‌کند که حرکات عجیب و غریب اجرام دوردست کمربند کوئیپر می‌تواند تأثیر جمعی چندین جرم کوچک باشد، نه یک سیاره یا سیاهچاله کشف نشده.
۷. مولکول‌های آلی همه‌جا هستند
مولکول‌های آلی در بسیاری از مکان‌های دیگر در منظومه شمسی از جمله دنباله‌دار 67P/Churyumov-Gerasimenk یافت شده‌اند. مواد آلی، مولکول‌های پیچیده مبتنی بر کربن هستند که در موجودات زنده یافت می‌شوند، اما می‌توانند توسط فرآیندهای غیربیولوژیکی نیز ایجاد گردند.
با اینکه مولکول‌های آلی در زمین رایج هستند، می‌توانند به طور غیرمنتظره‌ای در بسیاری از مکان‌های دیگر در منظومه شمسی نیز یافت شوند. به عنوان مثال، دانشمندان در سطح دنباله‌دار 67P نیز مواد آلی یافته‌اند. کشف فوق، این موضوع را تقویت کرد که مولکول‌های آلی برای شروع حیات روی زمین احتمالاً از فضا به سطح زمین آورده شده‌اند. مواد آلی در مریخ، در عطارد و در قمر تیتان زحل نیز یافت شده‌اند که علت رنگ نارنجی تیتان نیز همین مواد آلی هستند.
۸. جوّ خورشید، از سطح آن بسیار داغتر است
دمای خورشید بین هر از لایه جوّ متفاوت است. با اینکه دمای سطح مرئی خورشید (فتوسفر) به ۵۵۰۰ درجه سانتیگراد می‌رسد، اما اتمسفر بالای آن میلیون‌ها درجه دما دارد. توضیح چندانی برای این اختلاف دمای زیاد است هنوز وجود ندارد.
با این حال، ناسا چندین سفینه فضایی برای تماشای خورشید دارد، و این سفینه‌ها، ایده‌هایی برای چگونگی تولید گرما دارند. یکی از این فرضیه‌ها، «بمب‌های حرارتی» است و زمانی رخ می‌دهند که میدان‌های مغناطیسی از هم عبور می‌کنند و دوباره در تاج قرار می‌گیرند. فرضیه دیگل، بیان می‌دارد این امر زمانی اتفاق می‌افتد که امواج پلاسما از سطح خورشید به سمت تاج حرکت می‌کنند.
با داده‌های جدید کاوشگر خورشیدی پارکر (که اخیراً به نخستین جسم ساخته‌شده توسط انسان تبدیل شد که خورشید را لمس کرده است) ما بیش از هر زمان دیگری به کشف اسرار نهان در قلب منظومه شمسی نزدیک شده‌ایم.
ادامه مطلب » | |
|
خرداد ۳۱ |
دانشمندان خوشه‌های کهکشانی اولیه را با شناسایی سایه آنها کشف می‌کنند
ارسال شده توسط روشن ۳۱ خرداد ۱۴۰۱ ۰۹:۱۸ قبل از ظهر
|
|
ستاره‌شناسان به‌تازگی به روش جدیدی برای موقعیت‌یابی پیش‌خوشه‌های کهکشانی، توده‌های گازی قدیمی و فرّار و کهکشان‌ها در عالم اولیه دست یافته‌اند: آنها می‌توانند به‌دنبال سایه‌های پیشخوشهها بگردند.
به گزارش ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، پیش‌خوشه‌های کهکشانی در عالم اولیه، مقدمه تشکیل برخی از عظیم‌ترین ساختارهای شناخته‌شده، یعنی خوشه‌های کهکشانی‌اند که ممکن است از هزاران کهکشان تشکیل شده باشند که به وسیله گرانش خود به یکدیگر متصل شده‌اند. از این رو، بررسی پیشخوشهها در عالم اولیه می‌تواند به ستاره‌شناسان درک بهتری از نحوه تکامل و شکل‌گیری خوشه‌های کهکشانی بدهد که در فواصل نزدیک‌تر به زمین مشاهده می‌کنند.
هرچند تا همین اواخر، تنها راهی که ستاره‌شناسان می‌توانستند پیشخوشهها را شناسایی کنند، اسکن نواحی عالم اولیه با چگالی بالای کهکشان‌ها بود، اما حساسیت چنین بررسی‌هایی به میزان غبار و فعالیت ستاره‌زایی در کهکشان‌ها بستگی داشت.
روش جدید که در این مقاله با جزییات شرح داده شده است، بر اساس مشاهده‌های پرتو فرابنفش تلسکوپ‌های ماژلان در شیلی، رویکرد متفاوتی را پیش می‌گیرد. پژوهشگران دریافتند که ابرهای هیدروژنی در پیش‌خوشه، نور عبوری از خود را جذب می‌کنند و این باعث ایجاد نوعی سایه می‌شود که روی کهکشان‌های پشت این پیشخوشهها مشاهده می‌شود.
به گفته گوئن رودی، اخترفیزیکدان کارنگی و یکی از نویسندگان این مقاله، این کشف، مثال خوبی از اهمیت به کارگیری روش‌های مختلف در نجوم است.
او طی سخنانی گفت: «یکی از درس‌های مهم از این مقاله این است که وقتی عالم دوردست را نقشه‌برداری می‌کنیم، مهم است که جنبه‌های مختلفی را کنار هم قرار دهیم.» «استفاده از تنها یک روش ممکن است تصویر گمراه کننده‌ای ارائه دهد.»
به گفته پژوهشگران، یک کشف شگفت‌انگیز این است که پیش‌خوشه‌های شناسایی‌شده، نسبت به آنچه انتظار می‌رفت کهکشان‌های کمتری را نشان می‌دهند، دست‌کم، کهکشان‌هایی که ستاره‌شناسان می‌توانند مشاهده کنند.
پژوهشگران در این مقاله نوشتند: «برداشت ما این است که نیمی از کهکشان‌هایی که انتظار می‌رود عضو پیش‌خوشه باشند در بررسی ما پدیدار نشده‌اند، چرا که [این کهکشان‌ها] به‌طور غیرعادی کم نورند.» «ما این موضوع را به تاثیر شدید اولیه و بر خلاف انتظار محیط پیش‌خوشه‌ای بر تکامل این کهکشان‌ها نسبت می‌دهیم که شکل‌گیری ستاره در آنها را کاهش یا میزان غبار آنها را افزایش داده است.»
پژوهشگران از آنجایی که ممکن است این کهکشان‌ها در طول موج‌های فرابنفش، کم‌نور به نظر برسند، یادآور می‌شوند که مشاهده‌های آتی باید طول موج‌های مختلف در پیشخوشهها را رصد کنند. چنین بررسی اصولا باید تراکم بیشتری از کهکشان‌ها را در پیشخوشهها پیدا کند. اگر ماجرا اینطور نباشد، در این صورت ممکن است دانشمندان مجبور شوند تا در مورد آنچه فکر می‌کنند در مورد تکامل کیهان اولیه می‌دانند بازنگری کنند.
این روش جدید و نتایج آن در مقاله‌ای از پژوهشگران موسسه علوم کارنگی که در نیچر (Nature) منتشر شده، توضیح داده شده است.
ادامه مطلب » | |