Live Chat Software by Ariaphone |
اخبار
|
اسفند ۰۲ |
ناسا برای شبیه‌سازی سفر به مریخ به دنبال داوطلب غیرسیگاری می‌گردد!
ارسال شده توسط روشن ۰۲ اسفند ۱۴۰۲ ۱۲:۰۰ قبل از ظهر
|
|
هدف از این شبیه‌سازی، بررسی واکنش‌های روان‌شناختی و سلامتی افراد در شرایطی مشابه با یک مأموریت واقعی فضایی می‌باشد.
طبق شرایط اعلام‌شده از سوی ناسا، داوطلبان باید شهروند آمریکا باشند، بین ۳۰ تا ۵۵ سال سن داشته باشند و از سلامتی جسمانی و روانی مناسبی برخوردار باشند. همچنین عدم اعتیاد به سیگار از دیگر شرایط الزامی برای ثبت نام در این مأموریت است.
داوطلبان پذیرفته شده، باید بیش از یک سال از عمر خود را در یک محیط ۱۵۸ متر مربعی شبیه‌سازی‌شده از مریخ سپری کنند. آنها همچنین ملزم به انجام مجموعه‌ای از کارها و فعالیت‌های مرتبط با یک مأموریت واقعی فضایی هستند.
هدف نهایی ناسا از برگزاری این مأموریت‌های شبیه‌سازی شده، آماده‌سازی داوطلبان برای شرکت در نخستین سفر انسان به کره سرخ است که قرار است طی سال‌های آینده انجام شود.
علاقمندان به ماجراجویی و تجربه کردن شرایط سفر به مریخ می‌توانند با مراجعه به سایت ناسا و ثبت‌نام، شانس خود را برای حضور در این مأموریت یکبار در عمر امتحان کنند. البته پیش از آن باید از سلامتی و آمادگی جسمانی و روانی لازم برخوردار باشند.
ادامه مطلب » | |
|
اسفند ۰۱ |
ابرسیاهچاله‌ای که روزانه اندازه یک خورشید را می‌بلعد
ارسال شده توسط روشن ۰۱ اسفند ۱۴۰۲ ۰۳:۳۰ بعد از ظهر
|
|
اگر فکر می‌کنید که اشتهای سیری ناپذیری دارید، بهتر است به سیاهچاله کلان‌جرمی که به تازگی کشف شده نظری بیاندازید.
به گزارش ایتنا از ایسنا، این ابرسیاهچاله در مرکز یک کهکشان اختروش به نام J۰۵۲۹-۴۳۵۱ به قدری مواد را می‌بلعد که اساساً گاز و غباری معادل جرم یک خورشید را هر روزه به درون خود فرو می‌برد.
به گفته ستاره‌شناسان این ابرسیاهچاله در حال حاضر حدود ۱۷ میلیارد خورشید جرم دارد.
گروهی از ستاره‌شناسان به رهبری کریستین ولف از دانشگاه ملی استرالیا می‌گویند که این گرسنه‌ترین سیاهچالهای است که تاکنون مشاهده کرده‌ایم و به قدری سریع رشد می‌کند که عملاً در حالت حداکثر مقدار ماده‌ای است که می‌تواند داشته باشد.
کشف این ابرسیاهچاله به مانند یک آزمایشگاه شگفت‌انگیز برای درک چگونگی رشد و تکامل ابرسیاهچالهها است.
سیاهچاله‌های کلان‌جرم یا ابرسیاهچالهها نمونه‌های شگفت انگیزی هستند. آنها سیاهچاله‌هایی هستند که میلیون‌ها تا میلیاردها برابر خورشید ما جرم دارند و معمولاً می‌توانند در مراکز کهکشان‌ها به شکل حباب گرانشی غول پیکری که همه چیز به دور آن می‌چرخد، پیدا شوند.
مسئله این است که دانشمندان واقعاً نمی‌دانند کار این سیاهچاله‌ها چگونه به اینجا کشیده می‌شود. سیاهچاله‌های بسیار کوچکتر، یعنی آنهایی که به اندازه چند ۱۰ جرم خورشیدی جرم دارند، از فروپاشی مستقیم هسته ستارگان پرجرم هنگام مرگ آنها شکل می‌گیرند و می‌توانند از طریق برخورد با سیاهچاله‌های دیگر رشد کنند.
اما حقیقتا ابرسیاهچالهها برای اینکه به این طریق بزرگ شوند، به ویژه در اوایل تاریخ کیهان بسیار بزرگ هستند و ما نمی‌دانیم که چگونه به این اندازه رسیده‌اند.
مباحث نظری دیگری نیز درباره چگونگی شکل‌گیری ابرسیاهچالهها وجود دارد، اما یکی از راه‌هایی که می‌توانیم بهتر بفهمیم ابرسیاهچالهها چگونه به این اندازه می‌رسند، جستجوی آنهایی است که در حال رشد هستند تا آنها را مطالعه کنیم و به رازشان پی ببریم. اینجاست که اختروش‌هایی مانند J۰۵۲۹-۴۳۵۱ وارد صحنه می‌شوند. اینها کهکشان‌هایی با سیاهچاله‌های مرکزی هستند که به شدت آنها را تغذیه می‌کنند.
سیاهچاله در مرکز یک توده عظیم، آشفته و چرخان از مواد قرار دارد که در اطراف سیاهچاله می‌چرخد و مانند آبی که به صورت چرخان درون سینک فرو می‌رود، به آن می‌ریزد.
اصطکاک و گرانش شدید باعث می‌شود که این مواد تا میلیاردها یا حتی تریلیون‌ها درجه گرم شوند و در سراسر طیف نور به شدت در فضا شعله‌ور شوند. ستاره‌شناسان می‌توانند این نور را مطالعه و آن را از هم جدا کنند تا خواص سیاهچاله درون آن را بررسی کنند.
اختروش J۰۵۲۹-۴۳۵۱ اختروشی است که حدود ۱.۵ میلیارد سال پس از مه‌بانگ تشکیل شده است. این یعنی این اختروش در اوایل تاریخ کیهان تشکیل شده و نور آن بیش از ۱۲ میلیارد سال سفر کرده است تا به ما برسد. جرم عظیم آن ۱۷ تا ۱۹ میلیارد برابر جرم خورشید است که البته بزرگترین جرمی که تا به حال دیده شده نیست، اما مطمئناً از پرجرم‌ترین‌هاست و درک و تصور آن دشوار است.
با این حال، سرعتی که این ابرسیاهچاله مواد اطراف خود را مصرف می‌کند، می‌تواند اندازه عظیم آن را روشن کند.
ولف و همکارانش محاسبه کردند که این ابرسیاهچاله با سرعتی حدود ۳۷۰ جرم خورشیدی در سال در حال رشد است. این مقدار کمی بیشتر از بلعیدن جرمی معادل یک خورشید در هر روز است.
با توجه به جرم این ابرسیاهچاله، این مقدار بسیار نزدیک به حدی است که به عنوان حد ادینگتون(Eddington limit) شناخته می‌شود. حد ادینگتون حداکثر نرخ پایداری است که یک سیاهچاله می‌تواند از آن تغذیه کند. یک سیاهچاله می‌تواند برای مدت کوتاهی تحت انباشت اَبَر ادینگتون قرار گیرد، اما با این سرعت‌ها، ماده به شدت شروع به درخشش می‌کند که فشار تشعشع، مواد اطراف سیاهچاله را تا زمانی که از دسترس گرانشی خارج شوند، دور می‌کند.
این بدان معناست که سیاهچالهای که J۰۵۲۹-۴۳۵۱ را تامین می‌کند، تقریباً با تمام سرعتی که می‌تواند در حال رشد است.
در واقع به نظر می‌رسد که بسیاری از اختروش‌ها میزبان سیاهچاله‌هایی نزدیک به انباشت حد ادینگتون هستند، اما J۰۵۲۹-۴۳۵۱ تا اینجا درخشان‌ترین و درنده‌ترین سیاهچالهای است که تا به امروز دیده‌ایم.
پژوهشگران می‌گویند: از نظر درخشندگی و نرخ رشد احتمالی J۰۵۲۹-۴۳۵۱ وحشی‌ترین اختروش شناخته شده است.
هنوز چیزهای زیادی در مورد J۰۵۲۹-۴۳۵۱ نمی‌دانیم. مکانیسم افزایش انباشت عظیم آن هنوز شناخته نشده است و نگاهی دقیق‌تر با استفاده از آرایه میلی‌متری/زیرمیلی‌متری بزرگ آتاکاما در شیلی می‌تواند چگونگی حرکت گاز در این کهکشان و نحوه چرخش کهکشان را نشان دهد.
پژوهشگران همچنین امیدوارند که اختروش‌های افراطی دیگری را که در نقاط دوردست فضازمان در کمین هستند، بیابند.
اگرچه چنین نمونه‌های افراطی از این اجرام نادر هستند، اما ولف و همکارانش معتقدند که در کیهان وسیع و شگفت‌انگیز، موارد بیشتری در انتظار کشف هستند.
این پژوهش در مجله Nature Astronomy منتشر شده است.
ادامه مطلب » | |
|
اسفند ۰۱ |
این فضاپیما پس از ۵۰ سال انسان را به کره ماه می‌برد
ارسال شده توسط روشن ۰۱ اسفند ۱۴۰۲ ۰۴:۴۳ قبل از ظهر
|
|
طبق اعلام مقامات ناسا، کار نصب تجهیزات داخلی اوریون در حال انجام است و این فضاپیما بزودی برای آزمایش‌های نهایی آماده می‌شود.
چهار فضانوردی که قرار است سفر تاریخی به ماه را با اوریون انجام دهند عبارتند از: رید وایزمن فرمانده مأموریت، ویکتور گلاور خلبان ناسا و اولین سیاه‌پوستی که از مدار زمین خارج می‌شود، کریستینا کوخ اولین زنی که از مدار زمین فراتر می‌رود و جرمی هانسن از آژانس فضایی کانادا به عنوان اولین فرد غیرآمریکایی که عازم ماه می‌شود.
قرار است این چهار نفر در مدار ماه مستقر شده و زمینه را برای فرود انسان روی سطح ماه در مأموریت بعدی آرتمیس ۳ فراهم کنند.
پس از موفقیت‌های اولیه برنامه آپولو در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی، بشر هرگز مجدداً پا به سطح ماه نگذاشته است.
اکنون پس از گذشت بیش از ۵۰ سال، امید می‌رود با پرتاب موفقیت‌آمیز فضاپیمای قدرتمند اوریون، راه برای بازگشت دائمی انسان به ماه باز شود.
در نهایت هدف ناسا از برنامه آرتمیس ایجاد یک پایگاه دائمی در قطب جنوب ماه است که بتواند منابع آبی این ماه زمین را برای اکتشافات و پژوهش‌های آینده مورد بهره‌برداری قرار دهد.
ادامه مطلب » | |
|
اسفند ۰۱ |
چه کسی گنج ۱۰۰ هزار کوادریلیون دلاری معلق در فضا را استخراج می‌کند؟
ارسال شده توسط روشن ۰۱ اسفند ۱۴۰۲ ۰۴:۰۳ قبل از ظهر
|
|
ناسا در تاریخ ۱۳ اکتبر ۲۰۲۳ مأموریتی را به منظور بررسی سیارک بزرگ و غنی Psyche 16 آغاز کرد تا اطلاعات بیشتری درباره ترکیبات درونی سیاره‌ها به دست آورد. ارزش مالی این سیارک بالغ بر ۱۰۰ هزار کوادریلیون دلار برآورد می‌شود، زیرا حاوی عناصر کمیاب و گران‌قیمتی مانند پلاتین و پالادیوم است.
شرکت‌هایی مثل AstroForge و TransAstra در تلاشند تا معادنی بر روی سیارک‌ها ایجاد کنند اما سؤال اینجاست که تا چه اندازه به تحقق این هدف نزدیک شده‌ایم؟
به گفته فیلیپ متزگر، فیزیکدان سیاره‌ای دانشگاه فلوریدا مرکزی، از لحاظ فناوری تقریباً آماده هستیم و تنها مانع، نبودِ تجهیزات مناسب برای کار در شرایط کم‌گرانش و تابش بالای فضاست.
وی سطح آمادگی فناوری‌های فعلی استخراج فضایی را در مقیاس ۱ تا ۹ ناسا بین ۳ تا ۵ ارزیابی کرده و می‌گوید تا رسیدن به سطح ۶ تا ۷ که نشانه آمادگی برای پرتاب ماموریت‌هاست، فاصله وجود دارد.
به باور متزگر، مهمترین مانع فعلی، کمبود بودجه است و اگر سرمایه‌گذاری لازم صورت گیرد، ممکن است ظرف ۵ سال شاهد استخراج سیارک در مقیاس کوچک باشیم.
تخمین زده می‌شود در صورت تحقق، ارزش سالانه مواد استخراج شده از سیارک‌ها می‌تواند به بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار بالغ شود. البته همچنان تردیدهای زیادی در مورد زمان، هزینه و حتی امکانپذیری واقعی این امر وجود دارد.
ادامه مطلب » | |
|
اسفند ۰۱ |
بررسی کهکشان‌های حلقه‌ای قطبی؛ راهی برای پی بردن به تکامل کهکشان‌ها
ارسال شده توسط روشن ۰۱ اسفند ۱۴۰۲ ۱۲:۰۰ قبل از ظهر
|
|
گروهی از اخترشناسان دو نمونه بالقوه جدید از یک جرم آسمانی عجیب و غریب به نام کهکشان حلقه‌ای قطبی را کشف کرده‌اند. این شکل از کهکشان دارای حلقه‌ای از ستارگان و گاز است که جهت ۹۰ درجه نسبت به سایر ستارگان در قلمرو و همچنین قرص اصلی خود دارد.
این نتیجه حاکی از آن است که حلقه‌های به اصطلاح قطبی ممکن است آنقدر که دانشمندان گمان می‌کردند نادر نباشند.
به گزارش ایتنا به نقل از اسپیس، ناتان دگ (پژوهشگر، سرپرست گروه و استاد دانشگاه کوئین کانادا) می‌گوید: «کهکشان‌های حلقه‌ای قطبی از دیدنی‌ترین کهکشان‌های کیهان هستند. این یافته‌ها نشان می‌دهند که یک تا سه درصد از کهکشان‌های نزدیک به ما ممکن است حلقه‌های قطبی گازی داشته باشند که بسیار بالاتر از آن چیزی است که تلسکوپ‌های نوری پیشنهاد می‌کنند».
ویژگی‌های حلقه عجیب دو کهکشان (یکی کهکشان NGC 4632 واقع در حدود ۵۶ میلیون سال نوری از زمین در صورت فلکی سنبله و دیگری کهکشان NGC 6156 واقع در حدود ۱۵۰ میلیون سال نوری در صورت فلکی آرا) در نور مرئی پنهان شده‌اند. با این حال، ویژگی‌ها خود را در مشاهدات رادیویی نشان دادند.
گفته می‌شود که این کهکشان‌های عجیب حلقه‌های ستاره و گاز خود را در طی مرحله ادغام تشکیل می‌دهند که در آن یک کهکشان بزرگ‌تر، کهکشان کوچک‌تری را می‌بلعد و تأثیر گرانشی یک کهکشان، جریانی از ماده را از دیگری به سمت خود می‌کشد. اگر کهکشان‌های حلقه‌ای قطبی واقعاً رایج‌تر از حد تصور باشند، به این معنی است که این ادغام‌های وحشتناک نیز فراوان‌تر هستند.
گفتنی است مطالعهٔ کهکشان‌های حلقه‌ای قطبی که قبل از این کشف مشاهده شده‌اند، می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا در مورد هاله‌های ماده تاریک که گمان می‌رود کهکشان‌ها را در بر گرفته و توزیع ماده را در اطراف آنها کانالیزه می‌کنند، بیشتر بیاموزند. ماده تاریک یک ماده مرموز است که حدود ۸۵ درصد از ماده جهان را تشکیل می‌دهد اما برای ما همچنان نامرئی است.
به این ترتیب، یافته‌ها می‌توانند پیامدهای مهمی برای درک ما از چگونگی رشد کهکشان‌ها و در نتیجه، چگونگی تکامل جهان به همراه داشته باشند.
لازم به ذکر است که حلقه‌های عجیب ستاره‌ها و گرد و غبار اطراف کهکشان‌های NGC 4632 و NGC 6156 در طی تجزیه و تحلیل داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط رهیاب آرایه کیلومتر مربعی استرالیا (ASKAP) واقع در غرب استرالیا شروع به نمایان شدن کردند.
جایان انگلیش (دانشمند دانشگاه مانیتوبا و عضو گروه اکتشافی)، از داده‌های نوری و فروسرخ تلسکوپ سوبارو برای بررسی قرص‌های مارپیچی NGC 4632 و NGC 6156 استفاده کرد.
انگلیش سپس از داده‌های رادیویی موسوم به WALLABY استفاده کرد تا با نگاه به توزیع گاز هیدروژن در حدود نیم میلیون کهکشان، دیسک‌های قطبی اطراف آنها را آشکار کند. در آن زمان بود که گروه پژوهشی متوجه شد ASKAP برای اولین بار کهکشان‌های حلقه‌ای قطبی را مشاهده کرده است.
کریستین اسپکنز (یکی از رهبران این پژوهش و دانشمند دانشگاه کوئینز) می‌گوید: «این نتایج یک تصویر واقعاً خوب از ارزش فوق‌العاده نقشه‌برداری عمیق‌تر و گسترده‌تر از آسمان نسبت به گذشته به دست می‌دهند. ما چیزهایی پیدا کردیم که مطمئناً انتظار نداشتیم آنها را بیابیم».
تصاویر ترکیبی کهکشان‌ها جزئیاتی از حلقه‌های آنها نشان می‌دهند که چشم‌های انسان قادر به دیدن آنها نیست و این امکان به لطف ادغام نور فراتر از طیف نور مرئی، مانند نور رادیویی از گاز هیدروژن سرد فراهم شده است.
انگلیش اظهار می‌دارد: «ما توانستیم با داده‌هایی کار کنیم که شبکه‌ای دقیق از کانال‌های سرعت را نشان می‌دهند. اینها معادل ایستگاه‌های رادیویی در گیرنده رادیویی قدیمی هستند. غنای داده‌های سرعت به این معنی است که می‌توانیم چندین رنگ را به این کامپوزیت اختصاص دهیم تا حرکتی را که در حلقه قطبی اتفاق می‌افتد، به صورت ظریف منتقل کنیم».
گرادیان یا شیب رنگ در حلقه‌ها، حرکت مداری متفاوت گاز را نشان می‌دهد. نواحی بنفش در پایه دیسک نیز که مناطقی را نشان می‌دهند که به سمت زمین حرکت می‌کنند، در حالی که مناطق سفید در اوج دیسک از ما دور می‌شوند.
انگلیش در پایان گفت: «رقص گاز زیبا است، و این حرکت گاز به ما سرنخ‌هایی در مورد چگونگی تکامل کهکشان‌ها در طول زمان می‌دهد».
گام بعدی برای پژوهشگران این خواهد بود که با بررسی کهکشان‌های NGC 4632 و NGC 6156 با استفاده از طیف وسیعی از تلسکوپ‌ها، از جمله تلسکوپ رادیویی MeerKAT در آفریقای جنوبی، تأیید کنند که این کهکشان‌های حلقه‌ای قطبی هستند.
یافته‌های این گروه پژوهشی در ماه سپتامبر در نشریهٔ Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر شد.
ادامه مطلب » | |